Hayatımızda öyle farklı anlar vardır ki gerçekten yolun sonuna çok yaklaştığımızı hissederiz… Belki uçaktaki bir türbülans anı, belki ciddi bir trafik kazasının köşesinden son anda döndüğümüz an… Bazen de ölümcül..
Hayatımızda öyle farklı anlar vardır ki gerçekten yolun sonuna çok yaklaştığımızı hissederiz…
Belki uçaktaki bir türbülans anı, belki ciddi bir trafik kazasının köşesinden son anda döndüğümüz an…
Bazen de ölümcül bir hastalık haberi aldığımızda…
İşte bu anlarda aklımıza ilk gelen sevdiklerimiz olur…
İnsanın en temel ihtiyacıdır sevgi…
Bütün hayatımız neredeyse sevgiyi arayarak geçer…
Sevildiğimiz için sevmeyiz fakat sevgimiz ister istemez sevilmemizi de beraberinde getirir…
Sevginin herhangi bir ön koşulu yoktur…
İhtiyaçtan değil istekten doğar…
Yalnızlık korkusundan bağlanma, güvenlik ya da güç ihtiyacından beslenen sevgiler gerçek değildir…
Gerçek sevgi de güven vardır…
Ayrıca sevgi evrenseldir…
Mesela sadece kendi çocuğunun iyiliğini düşünüp diğer çocukları hiç düşünmeyen birisi aslında kendi çocuğunu da gerçekten sevemez…
Tüm bu sevme sevilme süreci insanın kendisini tanıması ve sevmesiyle başlar…
Kendini tanımayan ve sevmeyen insan başkasını da sevemez…
O yüzden işe kendimizi sevmekle başlamalıyız…
Oktay UZUN
YORUMLAR (İLK YORUMU SİZ YAZIN)